Adalet Beklentisi-6: Basın açıklamasında fotoğrafları gösterdiler, bakamadım

Saray rejimi içinde birtakım güçler olduğu biliniyor. Ulusal Görüş geleneğinden kopan Hakyolcular, Menzilciler, Süleymancılar, Pelikan ekibi… Keza yargının içinde de güç savaşı var. Ama mevzumuz bu değil. Hiç bunlara gelmeden Türkiye’deki hukukçular genel ruh halleriyle toplumun birebir birebiri değiller mi?

Yaşları 15 ile 18 ortasında olan beş çocuk, 14 Nisan 2017 günü, İstanbul Gazi Mahallesi’ndeki Kent Ormanı’na saz çalmaya, türkü söylemeye gitmişlerdi. Akşam 22:00 üzere konutlarına dönmek üzere araçlarına bindiklerinde girişteki güvenliğin yerinde polislerin olduğunu gördüler. Aracı kullanan çocuğun ehliyeti yoktu. Paniklediler haliyle.

Polislerin “dur ihtarına uymadığı” gerekçesiyle ateş altına alınan araçta Oğuzhan Erkul ve Barış Kerem öldüler. Demirhan Erkul, Ramazan Altürk ve Birkan Yüksel ise yaralandı. Ramazan Altürk hala o günden bedeninde kalan kurşunla yaşıyor. Uzun bir mühlet hepsi ruhsal tedavi gördüler.

Birinci duruşma 21 Mart 2018’de görüldü. Demirhan Erkul, yanlış hatırlamıyorsam üçüncü duruşmada, pedagog eşliğinde mahkeme huzurundaydı. O gün olduğu üzere hâlâ çocuktu. Mahkeme lideri tarafından mağdur değil de hatalı üzere sorgulandı. Bu anlara tanıklık etmenin rahatsızlığını anlatmaya yetemeyebilirim.

Demirhan; polislerin onlara yanlışsız süratle geldiğini, küfür ettiklerini ve bu yüzden paniklediklerini anlatmıştı. Atılan kurşunların plastik olduğunu düşünmüştü birinci anda. Pedagog Esra Nihan Bridge kelam almış, mağdurun uyku tertibinin olmadığını, hayata bakışının ve inanç hissinin olumsuz etkilendiğini ve ruhsal dayanak aldığını tabir etmişti.

Tekrar tıpkı duruşmada sanık polis Erkan Ekmekci, sağ ön koltukta oturan kişinin bacaklarının ortasında uzun namlulu bir silah gördüğünü, bu silahın av tüfeğininkine emsal siyah bir kılıf içerisinde olduğunu söyledi. Ekmekci, silahı gördükten sonra bağırarak öbür polisleri uyarmıştı. Uzun namlulu silah sanılan “cisim”, araçtaki çocuklardan biri olan 2000 doğumlu Birkan Yüksel’in sazıydı.

Olay yerinde 35 kovan bulundu. Bunların 23 adedi araca isabet etmişti ve lakin sanık polislerin tamamı yalnızca lastiklere ve havaya ateş ettiklerini söylediler. Çabucak tüm duruşmalara katıldığım için bu sözleri şahsen dinlediğimi de eklemek isterim. Bir duruşmada ise sanık avukatı Tolga Yurdakul, olayın geçtiği Gazi Mahallesi’ni hataların yaşandığı bir bölge olarak değerlendirmişti. Keza mütalaada da olayın meydana geldiği yer “teröre müzahir bölge” olarak tanımlandı. Yani deniliyordu ki; o mahallede olurdu o denli şeyler.

Sanık polisler Erkan Ekmekci, Zafer Sağlam, Davut Bakır ve Kenan Akıl tutuksuz yargılanıyorlar ve vazifelerine devam ediyorlar.

***

Ramazan Altürk, şimdilerde diş hekimliği okuyor. Yurt dışında. Virüsü konuşuyoruz. İstanbul’a nazaran daha iyiymiş bulunduğu ülkedeki durum. Gelince çay, kahve içmek için sözleşiyoruz. “Anlatayım abla. Sorun yok” diyor:

“Eskisi üzere değilim. Ailemle olsun, eski arkadaşlarımla… Bir periyot yatalak kaldım. Uzun bir müddet hastanedeydim. Ufaktım o vakit. 18’ime daha yeni girmiştim. Boynumla ensemin tam gerisinde, omuriliğimin başlangıcında… İki kemiğin ortasında kaldı kurşun. Orada kaynadı. Tam sıhhatime kavuşmuş değilim. Ömür uzunluğu bu kurşunla devam edeceğimi biliyorum.

Birinci başlarda cezalarını çekecekler diye adalete karşı inancım vardı lakin üzerinden 4 yıl geçti. Birinci duruşmadan sonra o polisler gelmediler duruşmalara. Hakim, 60 yaşındaki adama ‘evladım anlat’ diyordu. Bana geldiğinde ‘Sakın palavra söyleme! Doğrusuyla yanlışıyla anlat. Her şeyin doğrusunu anlat’ üzere şeyler söyledi. Zati psikolojim bozuktu. Nefesim kesildi hani dedim ki, ben ne yapacağım burada. Avukatlar hakime sert bir çıkış yapınca biraz ortam yumuşadı üzere oldu fakat bana karşı hali değişmedi. Bakışları, sıkıştırmaya çalışması falan… ‘Suçum yok’ diyen polisleri ise hiç sıkıştırmadı.

Hatırlıyorum. Kent Ormanı’nın girişinde kulübeler vardır. 9- 10 polis orada bekliyordu. Orada kapanlar vardı abla. Bilirsin… ‘Çok süratli geldiler, durmadılar’ falan diyorlar lakin süratli gitsek, durmasak tekerler patlardı. Durduğumuzda polisler bizi abluka altına aldı. Sağlı sollu otomobilin etrafını sardılar. Yüzü maskeli polis, sürücü koltuğundaki arkadaşa çıkıştı. ‘Niye durmuyorsun lan’ üzere şeyler söyledi. Durduk yere parladılar. Sürücü de Demirhan’dı. 15-16 yaşlarındaydı. Ben de sürücü koltuğunun gerisindeydim. Camım açık değildi. Koltukla camın ortasında başımı koymuştum, oradan polisi izliyordum. Polis döndü ‘Sen neye bakıyorsun lan’ dedi. Ne oldu abi derken silahı yüzüme tuttu. O esnalarda taramaya başladılar. Yanımda merhum Barış vardı. Cam kenarında da Oğuzhan. Hastaneye giderken Barış’ın elimi tuttuğunu, adımı fısıldadığını hatırlıyorum. Nefes almaya çalışıyordu. (…) (Arkadaşlarının son halini anlatıyor)

O günden sonra hayallerim değişti. O kadar buhrana girdim ki… Ruhsal takviye aldım. Ailemle kalmak istemedim. Onları da daha çok üzmek istemedim falan. Ağabeyimin yanına gittim. Fark ettim ki hiçbir şey değişmedi. O acı her yerde bendeydi yani. Barış, Oğuzhan çocukluk arkadaşımdı. Oğuzhan’la ilkokuldan beri arkadaştık. Barış’la da ortaokulun sonlarında tanışmıştık. Oğuz çok hoş futbol oynardı. Maçlara giderdik. Barış çok hoş otomobil sürerdi. Otomobillerle haşır neşirdi. Üçümüz ehliyet kursuna yazılmıştık. Olaydan bir hafta sonra ehliyet imtihanımız vardı.

İstanbul’a gelince vakit buldukça Melek anneye (Barış Kerem’in annesi Melike Taş), Seyran anneye (Oğuzhan Erkul’un annesi Seyran Erkul) (…) haber veririm. Neredeysen gelirim ben yanına.”

***

Barış Kerem şayet yaşasaydı bu perşembe 22 yaşına girecekti. Öldürüldüğünde lise son sınıf öğrencisiydi. Elektrik- elektronik kısmında okuyordu. Annesi Melike Taş bunu kesinlikle yazmamı istiyor: Bu hafta perşembe günü, Barış’ın doğum günü.

“Duruşmalarda… Birinci duruşmada öldürdükleri çocukların annelerinin karşısında gülebiliyorlardı. En son Barış’ın giydiği kıyafetleri götürmüştüm duruşma salonuna. Hepsi kanlıydı. Masanın üzerine çıkarttığımda artık de gülün demiştim. Hakim, Ramazan’ı ‘Sen 18 yaşını doldurmamış birinin kullandığı otomobile nasıl binersin!’ diye sorgulamıştı fakat öbür taraftan iki çocuğu öldürmüş polise ‘evladım’ diye hitap etti. Daha birinci duruşmada hakim, polislere ‘evladım’ diye hitap ettiğinde dedim ki, ben buradan nasıl adalet bekleyeceğim? O an umut bitti bende.

Barış akşam 7’de konuttan çıkmıştı. Giderken de patates kızartmasıyla, köfte istemişti. Hatta vurulmadan 15 dakika evvel telefonla konuşmuştuk. ‘Kurbanın olayım annem’ diye açmıştı telefonu. Daima o denli kederi. Köfteleri kızarttım, soğumadan çabuk gel demiştim. Ondan sonrası olmadı aslında. Tek çocuktu. Ne değişti hayatımda? 1 yıl kendime gelemedim. Ruhsal tedavi gördüm. Barış’ın babasıyla 3 yaşındayken ayrılmıştık. Ondan sonra evlendim. Tekrar çocuğum oldu. Onun ismi de Barış Poyraz hatta. Şu an 15 aylık. Keyifli olabildin mi diye sorarsan… Olunmuyormuş… Gebeyken doğumuma yakın küçük Barış’ın kıyafetlerini hazırlıyordum. O kıyafetleri yıkarken güya kefen yıkıyormuşum üzere geldi bana. O kadar ağır geldi. Artık de küçük Barış babasıyla oynarken bazen ağır geliyor. Barış’ın babasıyla oynayacak vakti olmamıştı. Meğer ikisi de benim çocuğum. Daima yarımım yani. Barış’ı kaybettikten çok uzun vakit sonra hafif gülümsediğim vakit kendimden çok utanmıştım. Nasıl gülerim diye… Hayır, acı soğumuyor. Geçen yıl oğlumun üstünü yaptırdım. O kelimeyi kullanamıyorum. O kelimeyi yani. Yani yattığı yeri yaptırdım. Gencecik oğluma taç beğenmek için, en hoş fotoğrafını koymak için günlerce uğraştım. Millet ekip elbise bakar, evlenmek için eş bakar, okul bakar, üniversite bakar. Ben taş baktım oğluma. Son nefesime kadar oğlumu morgda gördüğüm hali unutamam ki… (Barış’ın son halini betimliyor) Barış’ın bedenine 9 kurşun gelmişti. İkisi başında, iki tane bacağında, başkaları de yanlarına… Yıkanırken bakamadım.

Oğlumun marka takıntıları yoktu. Kaliteli giyinmesini isterdim ki kışın ısınsın, şu olmasın, bu olmasın. Aslında tek çocuğumdu. Marka ayakkabı aldığım vakit arkadaşları şey demiş; marka takılıyorsun, biz alamıyoruz falan. Sadece o arkadaşı mahcup olmasın diye ‘oğlum ne markası, çakma bu’ demiş. Barış… Konuttan çıkarken ‘Allah’a emanet olun’ diye çıkardı. Ben de derdim ki alla alla ben o kadar dini bütün değilim, babası da değil bu çocuk nerden geldi bu türlü. Bilmiyorum Filiz Hanım, fotoğraflarımızı görmüşsünüzdür. Evet, anneydim fakat hem anne hem arkadaştım. Arkadaştık Barış’la. O olay olmasaydı, cumartesi ehliyet kursuna girecekti. O yaz otomobil alıp, gezecektik. Karadeniz tipi yapacaktık. Babaannesi için Elazığ’a gidecektik.”

***

Oğuzhan Erkul’un annesi Seyran Erkul, Gazi Mahallesi’nden daha o yıl taşınmış. Israrla dönüp dönüp söylediği: “Suçu olsaydı kabul ederdim. Cürmü bu derdim. Çocuktu bunlar çocuk…”

“Ablaları üniversite okuyordu. Aklı sıra bize dayanak olacaktı. Katilleri savunan avukat diyor ki işte terör bölgesiydi. Onlardan öbür terör yok. Biz üzere beşerler hafta sonu çocuklarımızı nasıl memnun ederiz diye Kent Ormanı’na giderdik. O gün de benden müsaade alarak gitti. Yürüyerek gitti benim çocuğum. Saz çalacaktı, türkü söyleyecekti. Hatası olsa inan ben de kabullenirdim. Bak 4. yılına girdi şurada. Çocuğa anlatsan haklıyı haksızı ayırt eder ancak adalet yok. Tutunacak kol yok. Nasıl anlatayım ki… Köyden göç edip geldik buralara. Dedik bizim bir geleceğimiz yok, çocuklarımızı okutalım. Bir tek Oğuzhanımızı almadılar, bütün ailemi aldılar. Hakim, Ramazan’a ‘o saatte ne işiniz vardı orada’ diye sormuştu. Çocuklar akşam 7’de gitmişti. Genç olmayın, eğlenmeyin… Kabahatleri bu mu? Orada kocaman ‘aile çay bahçesi’ yazmışlar. Polislerden biri nerelerde misyon yaptığını anlatmıştı. Zafer… (Sanık polisin adı) ‘O kadar büyüğüm ki işte’ gibi… Sen bir sazı silah görecek kadar kördün. Boş yere ya, hiç uğruna… Birinci duruşmada karşılaştık. Benim canımı almış, onlarca müdafaa eşliğinde ağızlarımıza silah sokularak tabir verdik. Güya biz hata işlemişiz, biz onların canını almışız. O denli bir rahatlar ki… Dinlediğin vakit kanın çekiliyor lakin ne savcı var ne adalet. Ben inanmıyorum Türkiye Cumhuriyeti’nin adaletine. Garibanın zati hiçbir hakkı yok. Hakkımızı bildiğimiz halde savunamıyoruz. Biz yıkıldık, bak onlar misyonunu yapıyorlar. Benim vergimle maaşlarını alıyorlar. Dört yıldır mevsimleri bilmiyorum, yaz gelmiş, kış gelmiş… Onlar rahat… Nerede burada adalet?

O sene taşındım. 13 yıllık dükkanım vardı. Meskenimi bıraktım. Duramadım orada. Mahkemeye bile gelsem o sokaklardan geçemiyorum. Cürmü olsaydı inan derdim kabahati vardı, vurdular. Açmamış tomurcuk gül, onlar çocuktu ya… İnsan bir çocuğa nasıl kıyar? Mayıs’ın 9’unda 18’ine girecekti. Cıvıl cıvıl bir çocuktu. İnan, teneke tıkırdasa meskenin içinde oynayan bir çocuktu. Güya her şey içine doğmuştu. Çarşamba günü benle dans etti. ‘Anne gel Roman oynayalım senle’ demişti. Ben bilmiyorum oğlum demiştim. Kulak tabanından girmişti kurşun. Okuyamadım onları. Dinleyemedim avukatların dediklerini. Basın açıklamasında fotoğrafları gösterdiler, bakamadım. Koltuklardaki kan… Gece gözümü kapatamıyorum. Hayvan kesilme sesi… İnsan nasıl kıyar, nasıl kurşun sıkar o kadar… Hatalı bile götürülüyor, sıhhat muayenesi yaptırılıyor. Anlatamıyorum içimdeki acıyı. Feryadım dünyayı kavrıyor ama… Ne diyeyim… Susuyorum. Elimden bir şey gelmiyor. Bir evlat kolay büyümüyor. Ben onları sıkıntı büyüttüm. Ellerini vicdanlarına koysunlar. Babası damat olacaktı, ben gelin olacaktım onlarla. Benim bütün hayatımı aldılar. Kızım var. 27 yaşında. Yuvanı kur, siz de bir kol olun, siz de tekrar yeşerin dediğimde ‘Anne senin üzere acılara mı katılayım, doğurayım da vursunlar mı?’ diyor. Daha diğer ne duyayım?”

Basın mensuplarının pek istek etmediği Barış Kerem ve Oğuzhan Erkul davası karara yaklaşıyor. Bir sonraki duruşma tarihi 18 Aralık 2020.