DİYARBAKIR- Limonata üzere derler ya, o denli bir hava vardı ve bu hoş havanın tadını çıkarmak için güya bütün Diyarbakır Suriçi’ne taşınmıştı. Ulu Cami Meydanı da kalabalıktı. Yaşlı adamlar banklarda yan yana dizilmişler, bahar güneşinin tadını çıkarıyorlardı. Yüzlerinde maskeleri vardı. Fakat korona virüsü hadiseleri son günlerde Diyarbakır’da da arttı ve aralığın ortadan kalktığı oturma sistemi, ister istemez endişelendiriyordu insanı.
Çay ocağı da yükünü almıştı. Kûrsîlerin neredeyse hepsi doluydu. Burada daha çok Suriçi’nde yaşayan yaşlı adamlar oturuyor. Lakin buranın da kendisine nazaran bir albenisi var. Gazi Caddesi’nde akan insan seline bakarak taneli çay içilmişse, Suriçi’ne çıkmış olmanın manası tamamlanmış olur. Süzgeçten geçmediği için çayın üstünde biriken taneler, çayın taze olduğu manasına geliyor.
Tanelerini ayıklayarak içiyorum taze çaydan ve ince, uzun, esmer adamın, elindeki asanın da yardımıyla biraz ilerideki arkadaşlarının yanına gidişini, selam verip muhabbetlerine eşlik edişini izliyorum.
‘YİNE KENDİ PARTİMİZE OY VERECEĞİZ’
Diyarbakır’ın nabzı biraz bu meydanda atar. Birçoktur HDP’nin kapatılması hararetle tartışılıyor Meclis’te ve televizyon kanallarında. HDP kapatılırsa memlekette ne siyasi ne de ekonomik kriz kalacakmış üzere bir algı yaratılmaya çalışılıyor. Gerçekten o denli mi? HDP kapatılabilir mi? HDP kapatılırsa, şimdiye kadar HDP’ye oy veren Diyarbakırlılar kime oy verecek?
Yan tarafa neredeyse teklifsiz geçiyorum. Beni buyur eden adamlardan birinin sesi sıkıntı çıkıyor. Ameliyat olmuş meğerse ve ses telleri ziyan görmüş.
HDP’yi konuşmaya çalışıyorum lakin muhtemelen yanımdaki Türk arkadaşımdan ötürü rahat konuşamıyorlar. Şişmanca olan, “Biz her vakit kendi partimize oy verdik” diyor. Kestirip atıyor aslında. Resmi görüşlerini lisana getiriyorlar. Bu ortada çay ocağını işleten adam da yanımıza geliyor ve durumu anında fark ediyor. Daha evvel çalıştığım televizyon kanalını hatırlatıyor adamlara. Adamların bana güvenmesini sağlıyor böylelikle.
‘MHP İLE BİRLİK OLDU, DEĞİŞTİ’
İnce, esmer adam, “HDP’yi kapatmazlar” diyor. Nedenini de “AKP’ye bir yararı olmaz” formunda açıklıyor. Ona nazaran HDP’nin kapatılmasını temel isteyen MHP. Hafif tertip AKP’yi savunur üzere bir hali var. Biraz ısrar edince seçimlerden birinde AKP’ye oy verdiğini söylüyor, mahcubiyetini gizleyemeden. “O vakit iyiydi” diyor Erdoğan’ı kastederek, “MHP’yle birlik oldu, o da değişti” diyerek savunuyor kendini.
Ses telleri geçirdiği ameliyattan dolayı ziyan görmüş olan adam eliyle dürtüyor beni. Bir şeyler söylüyor lakin anlamıyorum. Şişmanca olan, arkadaşına takviye oluyor: “Biz seçiyoruz onlar misyondan alıyor. Binlerce insan oy verip seçiyor belediye liderini. Bir kişi diyor ki ‘olmaz’. O vakit bize de haksızlık değil mi?”
‘KOÇERO’NUN ÖYKÜSÜNÜ BİLİR MİSİN?’
Ameliyatlı olan el hareketleriyle onaylıyor arkadaşını. İnce, esmer olan tekrar orta yolu bulmaya çalışıyor: “Ben Kürt’üm, dilim Kürtçe. Bu ülkeyi de biz birlikte kurduk. Koçero kıssasını bilir misin? Silah arkadaşı Koçero’ya ihanet ediyor, onu gerisinden vuruyor. Bu türlü bir şey yaşıyoruz.”
Çaylar geliyor ve diğer adamlar kulak konuğu oluyor bize. Biri hayli uzaktan kelama giriyor: “Kapatsalar ne olacak? Yeni parti kurulur” diyor. Sonra yüzünü Gazi Caddesi’ndeki kalabalığa çeviriyor. Adamın edası, “Boş boş konuşuyorsunuz” biçiminde.
BİRLİKTE YAŞAMAK UMUDU
Şişmanca olan, “Cumhuriyet kurulduğundan bu yana hiçbir şey değişmedi. Yalnızca birbirimizi öldürdük. Bu nasıl bitecek? Bunu da lakin Allah bilir” diyor.
Biraz değil, hayli umutsuz konuşuyor adam. Bunu söyleyince, “Çözüm sürecinde her şey iyiydi. Sonra eskiye döndü. Artık parti kapatalım diyorlar. Kimden umut bekleyelim?” diye karşılık veriyor.
Devletle, Batı vilayetlerinde yaşadıkları problemleri anlatıyorlar. Birlikte yaşamakla ilgili umutları zedelenmiş ancak hâlâ arzuladıkları; hürmet çerçevesinde birlikte yaşamak. Kürtlere yapılan hakaretlere asla akıl erdiremiyorlar. “Kürt doğmuşum, dilim Kürtçe, buna hürmet duyulsa kime ne ziyan gelecek?” diyor esmer adam.
Şişmanca olan belediyelere atanan kayyımları, mahpusa atılan milletvekillerini hatırlatarak, “Sen sıkıntıyı anlamamışsın” diyor ve ekliyor: “Ağaçtan maşa, Kürt’ten paşa olmaz, demişler. Sen Kürt’sün, belediye lideri olamazsın, diyorlar. Bir Kürt mahalle muhtarı olmuş, ona bile tahammül edemiyorlar.”
‘GERGERLİOĞLU YETERLİ BİR İNSAN’
Mahpusa atılan son HDP’li milletvekili Ömer Faruk Gergerlioğlu, “Onu tanıyor musunuz?” diye soruyorum. “Büyük haksızlık yaptılar” diyor ince, esmer adam. Aslında mahpusa konulmasa pek tanıyacakları yoktu lakin artık üç adam da Gergerlioğlu’nun iyi bir insan olduğunu söylüyor.
Ses telleri ziyan görmüş adam çay paralarını ödüyor ve kalkıp gidiyor. Söyleyecek kelamları içinde kalmış olarak.
Bir mühlet sonra biz de kalkıyoruz. İstanbul’dan gelen Türk arkadaşıma biraz daha mı ehemmiyet verdiler? Kürtçe sohbet ederken Türkçe konuşamadıkları için oldukça eziyet çekmişlerdi, dönüp dönüp “kusura bakma” demişlerdi ona. “Biz Diyarbekirliler misafirperveriz, ne yapalım?” dediler gülerek. Tansiyonsuz ve hakaretsiz bir sohbet de gülümseyerek bitmeliydi esasen.
Gazete Duvar
