Sıhhat Bakanlığı bilgilerine nazaran Temmuz 2019’da organ nakli bekleyen hasta sayısı 26 bin 524. Bunların 22 bin 868’i böbrek nakli bekleyen hastalar. 2250 kişi karaciğer, 1116 kişi kalp ve 289 kişi pankreas nakli bekliyor.
Organ nakli iki halde yapılıyor: Canlıdan canlıya ve beyin vefatı gerçekleşmiş şahıslardan yani kadavradan. Canlıdan yapılan nakiller yalnızca böbrek ve karaciğerle hudutlu. Kadavradan yapılan nakiller ise böbrek, karaciğer, pankreas, kalp, kalp kapakları, kornea, yüz, el, kol ve bacakları kapsıyor.
Türkiye’de kadavradan organ bağışı epey düşük düzeylerde. Avrupa ülkelerinde organ vericilerinin %80’i kadavra, % 20’si canlı kaynaklıyken, Türkiye’de tam aksine organ vericilerinin % 80‘i canlı, % 20’si kadavra kaynaklı.
Bütün dünyada olduğu üzere Türkiye’de de sıhhate erişim neoliberal standartlara uyumlu. GSS (Genel Sıhhat Sigortası) primini ödeyemeyen, sigortası olmayan bireyler devlet hastanelerinde muayene fiyatı ödemeden sıhhat hizmeti alamıyorlar. Pekala organ naklinde verici olan şahıslar için Türkiye’deki sıhhat sistemi kolaylık sağlıyor mu?
‘BİR ÖMRÜ YEŞERTMEK MÜMKÜN’
Bu durumun çarpıcı örneklerinden bir organ bağışçısı, isminin haberde geçmesini istemiyor. 2016 yılında bir böbreğini arkadaşıyla “paylaştığını” söylüyor. “İki yıl evvel tanışmış olduğum bir arkadaşıma verdim. Hatta çok yakındık da diyemem. Benzeri alanlarda üreten insanlardık. O da tek çocuk, ben de. Operasyondan sonra bu türlü duygusal bir kardeşlik durumu oldu.”
Organ bağışçısı kararı almakta hiç zorlanmadığını anlatıyor: “Zaten hayatımız gün içinde onlarca tehlikeden geçerek devam ediyor. Önemli olan bizim bize yapabileceğimiz şeyler. Böbreğe muhtaçlığı olduğunu duyduğumda karşımda somut olarak yapılacak bir şey vardı. Çeşitli yerlere bağış yaparak, para vererek vicdan temizlemek değil de hakikaten bağırıp çağırmadan, kendi kendine yapabileceğin bir şey, attığın taşın bir manası olduğuna tanıklık edebileceğin bir şey… Böbürlenen bir yerden söylemiyorum ancak bir hayatı yeşertmek mümkün. Arkadaşımın babasında kalıtsal bir sorun vardı. İşte biz hallettik kendi ortamızda.”
‘SANILDIĞI ÜZERE HAYAT KALİTESİ DÜŞMÜYOR’
Sonraki süreçte rastgele bir sorun yaşamadığını da bilhassa vurguluyor: “İnsanlar verici olduktan sonra hayat kalitesinin düşeceğinden korkuyor, ancak o denli olmuyor. Hakikaten beş yıldır yaşayan biri olarak da bunun teminatı olarak değerlendirilebilirim.”
Ameliyattan sonraki müsabakalarını soruyorum. Şöyle anlatıyor: “Verici için ameliyat yaklaşık iki saat sürüyordu o devir. Alıcı için 6 saat falan sürmüştü. O gün zati narkozun tesiriyle geçiyor. Sonraki gün onun odasına gittiğimde alışılmış ki duygusal anlar yaşandı, ama enterasandı. Ne hissettim? Değerli, kudretli hissettim kendimi.”
‘VERİCİLER AÇISINDAN DEVLET NEZDİNDE BİR HİMAYE KELAM KONUSU DEĞİL’
Problemin sıhhat sistemi ile ilgili kısmına geliyoruz. Türkiye’de vericilerin sıhhat sistemine erişimlerinde çeşitli kolaylıklar sağlanıyor mu? Şunları söylüyor: “Bazı özel hastaneler, vericiye operasyondan sonraki altıncı ayında sıhhat denetiminden geçirmeyi taahhüt ediyor, ama devlet nezdinde rastgele bir durumda sıhhate erişimde kolaylık sağlanmıyor. Ben zati garantisiz alanda çalışan biriyim. Mesleğimde SGK uygulanamıyor. Elimden geldiğince 6 aylık denetimlerimi kendi rutinime nazaran yaptırıyorum. Aile hekimliğine gidip, durumumu anlatıp kan analizi rica ediyorum. Yılda bir kez ultrasonla böbreğimin durumuna baktırıyorum. E- Nabız sisteminde böbreğimi vermiş olduğum var mı, bilmiyorum. Sıhhat notları kısmına kendim yazdım.”
‘BEŞ YIL BOYUNCA BÖBREĞİMDEN KAYNAKLI TEK BİR SORUN YAŞAMADIM’
“Nasıl olabilirdi? Sıhhat sisteminin vericiler için ne yapması gerekirdi?” sorusunu ise şöyle yanıtlıyor: “Ben organ verdiğim için emekli olma sıkıntısında değilim. Bu türlü çıkarcı bir yere taşıma değil lakin, mesela hayat uzunluğu her türlü sıhhat harcamam devlet tarafından karşılansaydı ya da bu vaat edilseydi çok daha rahat olurdum. Grip için bile doktora gitmenin külfetli olduğu bir memleketten bahsediyoruz. İnsanlarda ‘Hastanelere düşersem ne yaparım’ çekincesi olabilir fakat şunu defaten belirtmek isterim; Beş yıl boyunca böbreğim nedeniyle rastgele sıhhat sorunu yaşamadım.”
‘BÖBREĞİMİ SATARIM LATİFELERİ SAÇMA, GEREK YOK YANİ’
Bu kararını ailesi nasıl karşılamış?; “Annem birinci duyduğunda panik yaptı. Babam bir mühlet sessizliğini koruma etti. Sonra şey dedi: ‘Mal, mülk bırakamıyorum galiba oğluma lakin iyi bir insan yetiştirdiğimi görüyorum, bu bana kâfi.’ Bunu duymak çok kıymetliydi benim için.
Yokluktan organlarını satan beşerler olduğu biliniyor hatta bazen dalgası geçilir, ‘yeni telefon almak için böbreğimi sattım’ diye… Bu da sıhhatsiz bir geyik. Buradan sesleniyorum: Onlar güzel geyikler olmayabilir. Saçma, gerek yok yani… Benim için sorun yok ancak alıcı bundan hüzünlenebilir, kırılabilir. Bir şeyi vermek, ikram etmek, paylaşmak daha kolay lakin kabul etmek, almak daha sıkıntı.”
‘BİR YILDIR ORGAN NAKLİNİ DURDURDUK’
Diyarbakır Gazi Yaşargil Eğitim ve Araştırma Hastanesi, İç Hastalıkları ve Nefroloji uzmanı Ramazan Danış ise organ nakli için gerekli kaideleri şöyle sıralıyor: “4. derece akrabalığa kadar nakil gerçekleşebiliyor. Bu yoksa kan kümesi uyumluluğu gerekiyor. Kişinin reşit olması ve sağlıklı olması gerekiyor. Bunların dışında alıcı ile verici ortasında bir çıkar bağı olmaması gerekiyor.
Diyelim kişi 4. dereceye kadar akrabası değil. Bu durumda etik heyet devreye giriyor. Etik heyeti sıhhat müdürlüğünden, hekimlerden, emniyet ve valilikten birer yetkili oluşturuyor. Heyet bu iki kişinin ortasında bir çıkar ilgisi olup olmadığını inceliyor.”
Ramazan Danış, pandemi periyodunda organ naklinde çok dramatik düşüşler olduğunu belirtiyor: “Diyarbakır Eğitim ve Araştırması olarak pandeminin pik yaptığı yerlerde maalesef organ naklini durdurduk. Bir yıl içinde hiç nakil yapmadık. Bir kişinin böbreğini bir şahsa verdiğinde alıcı o böbreği atmasın diye bağışıklığı baskılayıcı ilaçlar veriyoruz. Bırakın korona virüsü rastgele en kolay enfeksiyonda kişiyi kaybedebiliyoruz. Mutasyonlar başımızda bela olmazsa Mart ayında tekrar nakillere başlayacağız.”
‘DONÖRLER FARKLI BİR KİŞİLİK ÖRNEĞİ’
Danış, organ bağışı konusunda çekinceler olduğunu fakat en çok da yanlış inançlar olduğunu vurguluyor: “Türkiye’de yapılan böbrek nakillerinin yalnızca yüzde 20’si kadavra. Avrupa’da bunun tam aksisi yani yüzde 80’i kadavra. Halk daha şuurlu. Dini maniler çok fazla yok. İslam dininde de bu mevzuda mani yok. Hatta 1980 yılında Diyanet’in organ naklini teşvik ettiği bir genelge var. Lakin halk içinde yanlış inanışlar ve bilgiler yaygın. Bedeni paramparça edecekler, tanınmaz hale gelecek gibi…
Bana nazaran organ naklinin kıymeti ta çocukluktan başlanarak anlatılmalı. Türkiye’de her gün yüzlerce beyin mevti gerçekleşiyor. Her bir kişi 7 bireye hayat verebilir. Her bir kişi iki böbrek, bir kalp, karaciğer, akciğer, kornea (…) verebilir lakin maalesef beyin vefatı konusunda vahim bir ketumluk var. Şu an yalnızca 26 bin böbrek hastası böbrek bekliyor. Ben de organlarımı bağışladım. Bu mevzuda hassas olmak lazım.”
Son olarak Danış’a konuştuğum organ bağışçısını, haberin çıkış nedenini anlatıyorum. Yansısı şöyle oluyor: “26 yıldır tabibim. Donörler farklı bir kişilik örneği. Asaletlerine daima hayran kalmışımdır.”
Gazete Duvar
