Ercan Kesal’ın yazıp yönettiği ve başrolünü oynadığı ‘Nasipse Adayız’ın İstanbul Sinema Festivali’nin akabinde Kadıköy Sineması’nda ön gösterimi gerçekleşti.

Türkiye-Sırbıstan ortak imali, Ercan Kesal’ın birebir isimli romanından uyarlanan ‘Nasipse Adayız’ sinemasının başrollerinde Selin Yeninci, İnanç Konukçu ve Muttalip Müjdeci yer alırken, Nazan Kesal ve Valeriu Andriuta da konuk oyuncu olarak izleyicinin karşısına çıkıyor.

Sinema, İstanbul’da bir belediyenin lider aday adayı olan hekim Kemal Güner’in (Ercan Kesal) bir günde geçen trajikomik öyküsünü mevzu alıyor. Lokal siyasetin ve siyasetin iç yüzünü mizahla anlatan sinemada toplumun sosyo-kültürel yapısı izleyiciye aktarılıyor.

17 Ekim’de vizyona girecek olan Nasipse Adayız’ın ön gösterimi sonrası bir ortaya geldiğimiz Ercan Kesal’la sinemanın seyahatini konuştuk…

Kitabınızdan uyarlama -aynı ismi taşıyan- bir sinema izledik. Öncelikle sinemanın hem direktörü, hem müellifi hem de oyuncusu olarak neyi sıkıntı ettiniz kendinize?

Sinemanın kederi insan. Evvel kendisiyle başlıyor sıkıntısı insanın. Bu yüzden değişimin de evvel kendimizde beden bulması lazım. Kendi sıkıntısıyla hemhal olmayan, kendini anlamaya çalışmayan birinin diğerinin kaygısını anlatabileceğini zannetmiyorum.

Türkiye’nin sosyo-kültürel yapısından siyasetin iç yüzüne uzanan ‘Nasipse Adayız’ mizahi olmasının yanı sıra izleyiciyi düşündürttü de… Sizin siyasetle alıp veremediğiniz ne?

Hayatımızın her alanına sirayet etmiş bir halden kelam ediyoruz. Yaptığımız her edim, söylediğimiz her cümle, itiraz ettiğimiz ya da etmediğimiz her durum… Bize politik bir hizalanmayı sunuyor. Herkes üzere ben de yeryüzünün bir modülü ve onun sahibiyim. Yürekle, kendime hürmetimi kaybetmeyeceğim bir yerde durmak istiyorum.

Kemal Güner, tabip, aday adayı, hastane sahibi…. Aslında Türkiye’de siyasete atılanların birden fazla iş insanı statüsünde… Gerçek siyaset yok üzere ne dersiniz?

Gündelik siyasetin besiyeri bu! Hükümetlerin halkı değil, halkın hükümetleri yöneteceği bir habitat olsaydı daha farklı aktörler olurdu.

Pekala, sinemadan devam edersek Kemal Güner’in ısrarı niçin?

Her manada çok ”yatırım” yapmış bu seyahate. ”Reis bey” olduğunda tüm karalamaları pak bir deftere aktarabileceğini hesaplamış. Kendine çok güveniyor. Ancak, her durumda ve şartta üstesinden gelip kıvırabileceği bir zorluk üzere gördüğü lokal politikayı bilmiyor, oradaki kurtları tanımıyor.

Natürel burada politik ögenin yanında Kemal Güner’in içsel seyahatinden kelam etsek de yüzleşme ya da sorgulama göremiyoruz. Mesela ben izlerken şunu bekledim: “Vazgeçiyorum”.

Geriye dönmek, ileriye gitmekten çok daha zordur. Başladığı işi o denli ya da bu türlü sonlandırmak istiyor. Fakat öyledir ya, ucunda uçurum da olsa, düşmenin acısı, kendiyle yüzleşmekten daha evla gelir beşere.

Beşerler istedikleri mevkiiye gelmek için tüm rezilliği de göze alıyor sanıyorum…

Daima söylediğim bir tespit: ”Politika insan nefsinin sınandığı en güçlü alan!” Erk için, diğerlerine hükmetmek için, gücünü ve iktidarını kaybetmemek için insanın akla hayale gelmeyecek şeylere tevessül edebileceğini gördüm, yaşadım.

‘HEKİMLİK İNSANI DİNLEME VE GÖZLEMLEME SANATI’

Genel sorudan devam etmek isterim; Gerek kitaplarınız gerekse filmleriniz olsun, halkın sosyolojik durumunu kesinlikle bize sunuyorsunuz. Bu biraz Anadolu’yu iyi bilmeniz, hekim olmanız ve sanıyorum ki İstanbul üzere bir yerde Okmeydanı’nı da çalışmış olmanızdan geliyor… İnsan kıssalarına olan hassasiyetinizi merak ediyorum. 

Hekimlik insanı dinleme ve gözlemleme sanatıdır. Bu yüzden öteki mesleklerden zanaat olarak kendini ayırır ve bu yüzden ”sanat”tır. İnsanı dinlemek, yalnızca ağrıyan yerlerini değil tüm kıssasını dinlemektir. İnsanı gözlemek yalnızca fizikî belirtilerini değil ruh ve vücut olarak yaşadığı tüm değişimi gözlemektir. Daima bu hassasiyetlerle yaşadığım için tahminen de!

İçsel olarak yaşadığımız periyoda nasıl bakıyorsunuz?

Buna yakınlarda çıkan bir yazımın son cümlesiyle yanıt vereyim: Lakin, kederliyim… Değiştiremediğimiz, razı olduğumuz ya da yapabileceğimiz halde yapmadıklarımız yüzünden.

Son olarak, yıllarca ‘arka mahallelerde’ saha çalışması yaptım. Yoksunluğun ve yoksulluğun olduğu, kendi mahallesinin kahramanlarını tanıdım. Lakin artık yok. Kentlerin yüzü değişti. İçinde yaşayan beşerler da dönüştü haliyle. Bu hususlara bakışınızı merak ediyorum?

Değişim kaçınılmaz. Bunu seyretmek değil, anlamakla mükellefiz. Anlamak ve tüm samimiyet ve yüreğimizle kendi kelamımızı söylemeliyiz.

Gazete Duvar