Temmuz 2016’daki darbe teşebbüsünden sonra Türkiye’de hiçbir şey eskisi üzere olmadı. Demokrasi, insan hakları üzere kültür sanat alanı da yoksullaştı. Bu değişimden Diyarbakır’daki kültür sanat ortamı da nasibini aldı elbette. Diyarbakır, darbe teşebbüsünden evvel çok sayıda kültür sanat aktifliğinin düzenlendiği bir kentti. Hatta denilebilir ki, İstanbul üzere büyük ve kültür sanatın merkezi kabul edilen büyük kentlerle müsabaka cüretini gösterecek kadar çok sayıda aktifliğin düzenlendiği bir kentti.
Evvel kayyımlar, akabinde korona virüsü kültür sanat alanını neredeyse boşalttı. Devletten ve siyasi partilerden bağımsız faaliyet sürdüren birkaç kurumun gayreti dikkate bedel olsa da bunlar da salgın nedeniyle etkinliklerini internet üzerinden gerçekleştirebiliyorlar. Hal bu türlü olunca sanatçı ile izleyicisi ortasına bir ara girmiş oluyor. Ancak ya bunlar da olmasaydı? Bu sorunun karşılığı, biraz mecburiyet barındırsa da, iyi ki internet var formunda oluyor.
Bölgede kültür sanat ortamı hakkında Mahmut Wenda Koyuncu ile konuştuk. “Apê Musa 100 Yaşında!” aktifliğine küratörlük yapan Koyuncu, daha evvel 2015 yılı imali, Derikli Ermenilerin durumunu Derikli Kürtlerin hafızasındaki yeri üzerine “Milyonda 1” isimli uzun metrajlı belgesel yaptı. İnsan hakları ve demokrasi temalı çeşitli stantlara metin müellifliği, danışmanlık ve küratörlük takviyesi verdi. 2002 yılından itibaren Radikal, Taraf, Agos, Birgün üzere gazeteler ile Artist, RH+ üzere mecmualara sanat, siyaset ve kültür bağlamlı yazılar yazdı. Hala Sanatatak, Post Mecmua, Artunlimited üzere internet mecmualarına orta ara yazılar yazmakta ve bağımsız küratörlük yapmakta.
UNESCO’ya bağlı AICA (Uluslararası Sanat Eleştirmenleri Derneği) üyesi olan Koyuncu, bölgedeki kültür sanat gelişmeleriyle ilgili olarak, “Sanat var, ortam yok” yorumunu yaptı.
Mahmut Wenda Koyuncu‘SANATÇILAR ÜRETİYOR, PAYLAŞACAKLARI ORTAM YOK’
Bölgedeki kültür sanat ortamı hakkında gözlemleriniz nedir? Kültür sanat etkinliklerinin yetersiz olduğunu düşünüyorsanız, bunun sizce nedeni nedir?
Sanat var, ortam yok diyeyim. Burada kritik olan sözcük: Ortam. Yani sanatın üretilmesi, dağıtılması yahut paylaşılması ya da tartışılması bakımından bir ortamdan bahsedilebilir mi, emin değilim. Ortam dediğimiz şey bir etkileşim halidir zira. Farklı aktörlerin yahut kısımların temas etme tabanıdır. Lakin temas yasak biliyorsun. Konserler, şenlikler çevrimiçi oluyor bütün dünyada. Yalnızca ferdî olarak yapılan sanatsal üretimlerden bahsedebiliriz o vakit. Atölyesinde çalışan ressamlar, heykeltıraşlar, vakit buldukça makinesini alıp dışarıda dolaşan fotoğrafçılar yahut meskeninde, stüdyosunda müzik yapmaya çalışan müzisyenler ve muharrirler. Pandemiden kaynaklı, sanatsal üretimin dağıtımı ve paylaşılması pek mümkün görünmüyor böylelikle. Tahminen de bundan direk etkilenmeyen tek kesim edebiyatçılar ve kısmen de müzisyenler. Konser yok, stant yok, sinema yok. Bütün bunlar çevrimiçi etkinlikler olarak var olabiliyor lakin o da ne kadar tesirli bilemiyorum. Lakin bu sıraladığım etkenler pandemiden kaynaklı. “Pandemi ötesinde bir ortam var mıydı?” diye sorarsan bu da öbür bir tartışma konusu. Yani özcesi sanatkarlar üretiyorlar ancak bu ürettiklerini paylaşacakları ortam yok şimdilik.
‘SANATÇILAR ŞARTLARA TESLİM OLMADI’
Darbe teşebbüsünden sonra ilan edilen OHAL ve sonraki siyasi süreç, belediyelere atanan kayyımlar, belediye bünyesinde faaliyet yürüten kurumların kapanması üzere daha çok siyasi sıkıntılar, kültür sanat ortamını/sanatçıları nasıl etkiledi?
Birçok şey etkilendi alışılmış. Mesela sana İstanbul’la ilgili bir gözlemimi anlatayım bahsettiğin süreçle alakalı. İki sene boyunca neredeyse gerçek düzgün bir müzisyenin tek bir konseri olmadı İstanbul’da. Bu sürecin sonunda birinci gittiğim konser “Bajar” konseriydi mesela, büyük bir hasret ve coşkuyla. İstanbul’da durum buyken, Diyarbakır’ı, Mardin’i var sen hesap et. Kayyımlardan evvel belediyelerin bünyesinde farklı cinslerde sonsuz sayıda kültür sanat aktifliği gerçekleşiyordu. Doksanlı yılların sonundan kayyımlar çağına kadar bu bu türlü sürdü diyebilirim, sanat için çok iyi yerler yaratılabildi birçok yerde: Konser, stant, sinema, tiyatro salonları, atölyeler ve şenlikler üzere. Lakin bu aktifliklerin neredeyse tamamının belediyeler eliyle yapılmış olması, bağımsız ve kendi ayakları üzerinde durabilen bir sanat alanının oluşmasında dolaylı olarak mahzur olduğunu da artık daha iyi görebiliyoruz. Lakin bu belediyelerin günahı değil direkt. Onların yaptığı bir çeşit toplumsal hizmet. Kayyımlardan sonra, belediye bünyesinde çalışan yahut onlara proje geliştiren birçok sanatçı işsiz kaldı ve diğer işler yapmaya başladı doğal olarak. Stantlar, konserler, şenlikler, sanat çalıştayları yapılamaz oldu. Ancak bu kurallara teslim olmayan sanatkarlar yahut oluşumlar da var hala üretimini sürdüren. Şunu unutmamak gerekiyor, kültür-sanat konusunda sınıfta kaldığını itiraf eden bir iradeden bahsediyoruz. Sanatı siyasete bu kadar angaje ederseniz, sanattan o kadar uzaklaşmış olursunuz. Ortada sanat ismine yalnızca kuru bir propaganda kalır ve kendi kendinizi kandırmış olursunuz. Hasebiyle lokal iradeye el koymuş bu türlü bir zihniyetin sanata katkı yapmasını beklemek zati ham bir hayalden ibaret kalır. Sanatsal ortam mutlak özgürlük ister zira. Sokaklar özgür olacak, tabir özgürlüğü tartışmasız olacak, dini yahut siyasi baskı olmayacak vs. Bölgede bunun sosyolojik imkanları mevcut, kâfi ki şimdiki siyasi dertler ortadan çekilsin.
‘ZENGİNLER İHALE KOVALIYOR’
Belediyelere kayyım atanınca, örneğin belediyeden bağımsız bir stant salonunun olmadığını birden (!) fark ettik. Belediyeden bağımsız kültür sanat kurumlarının tahminen yatırım yapacak ekonomik gücü yoktu. Pekala, bölge sermayesi neden uzak duruyor sanata? Zenginleri burjuva olamamakla tanım etmek kâfi olur mu?
İşte, tam da bundan bahsediyoruz aslında. Ortadoğu’nun en büyük ve sosyo-kültürel olarak en dinamik ve en çağdaş kentlerinden biri olan Diyarbakır’da bir stant salonunun olmadığını düşünebiliyor musunuz? Muhtaçlık yoktu diye düşünmek imkansız. Gereksinim dediğimiz şey, elde olan bir şeyin kaybı kelam konusu olduğunda anlaşılabiliyor. Bugün yokluğundan şikayetçi olduğumuz durumların aslında ne kadar büyük gereksinimlerin karşılığı olduğu çok net ortada. Belediyeden yahut devletten medet umarak sanatsal gelişmeyi bir yere kadar ilerletebilirsiniz ki, Türkiye Cumhuriyet’inin kuruluşundan sonra izlediği sanat siyaseti bunun en tipik olumsuz örneğidir. Sonunda ‘’Bayburt Bayburt olalı bu türlü eziyet görmedi’’ olayına dönüşür durum. Artık ekonomik imkanlar yahut burjuva vardı da biz mi içtik problemine gelelim. Resmi kuruluşlar dışında, buna belediyeleri dahil ederek söylüyorum, sermaye kuruluşlarının sanata yatırım yapması, haydi yatırım demeyelim de dayanak vermesi, yok denecek düzeyde. Ve bugüne kadar daima o denli oldu. Burada çok büyük bütçelerden, çılgın projelerden bahsetmiyorsak şayet, var olan ekonomik şartlarda minimal dayanaklarla birçok sanatsal faaliyet yürütmek mümkün. Lafı gelmişken söyleyelim, Tüyap alanında birçok fuar oluyorken ve orada kimi hangarlar atıl durumdayken neden kitap fuarı sırasında sanatkarlara yer açılmıyor? Küçük bir stant salonu yahut tiyatro, performans alanı yaratılamaz mı? Bunlar büyük paralar isteyen durumlar değil. 17.yüzyılın Hollanda’sı yahut 18-19. yüzyılın Paris’inde değiliz. Dünyada burjuva mı kaldı? Burjuva kültürü sanatı yönlendirmiyor artık. Şimdilerde mesenlik yok, sponsorluk var. Körfez sermayesi yahut Asya sermayesi burjuvalardan oluşmuyor herhalde. Lakin sanata acayip yönelmeleri var. Tahminen fazla paraları var da ondan diyebilirsin, kısmen yanlışsız olabilir bu görüş lakin bir şey daha var. Sembolik sermaye sahibi olmak üzere bir dilekleri da var. Bunlar da klasik manada burjuvalardan oluşmuyor. Hele de Türkiye’deki burjuvazinin mazisi ne kadar ki? Burjuva olma manasında kültürel sermayeye sahip bölümün hacmi nedir? Tekrar de sembolik sermaye oluşturma manasında sanatın ehemmiyetini fark etmiş bir kesim var artık Türkiye’de.
Bölgeye dönersek şayet, şöyle bir müşahededen bahsedebilirim, ismine burjuva diyelim, sermayedar diyelim, ne dersek diyelim orta sınıfın gerisinden ilerleyen bir kesim bu. Sanatı izlemiyor, görmüyor. İhale kovalıyor. Sanata dayanak vermek yahut yatırım yapmak için illa ki burjuva olmak gerekmiyor yani. Lakin bölgede seküler bakışı oturmuş değerli hacimde bir orta sınıf mevcut. Bunlar şimdilik sanatı izliyorlar, takip ediyorlar lakin daha bir ucundan tutma hareketleri yok. Yüksek metrekareli konutlarda, villalarda yaşıyorlar lakin boş duvarlara bakıyorlar. Ya da İkea stili dekorasyonlarla o duvarları örtmeye çalışıyorlar. Halbuki bunlar bölgedeki sanatsal üretimi hareketlendirebilecek imkanlara sahipler sermayedarlara oranla. Tabipler, avukatlar, beyaz yakalılar vs. Bölgede yaşayan ve üreten birçok yetenekli sanatkardan işler alabilirler, meskenlerine ve iş yerlerine asabilirler. Bu da ortamın kıymetli bir bileşeni olan piyasa kısmını güçlendirir ve üretimi cesaretlendirir.
Öte yandan, örneğin Diyarbakır’da, birtakım kurumlar kültür sanat aktiflikleri düzenleyebiliyor hala. Bunun kâfi olduğunu düşünüyor musunuz?
Mutlaka kâfi bulmuyorum lakin üstte da biraz bahsettiğimiz sebeplerden kaynaklı olarak. Sartre’in özgürlük kavramı geliyor aklıma. Olgulsallığa teslim olmamaya bağlıyor bunu Sartre. Deleuze de, “sanat bir direnme biçimidir” diyordu. Aşkın telakilerle değil fakat bu. Gerçek manada yaşamak ve ömrü dönüştürebilmek için. Bilgili şartların imkansızlığına teslim olursak zati ömür ve tarihi iptal edelim olsun bitsin. Olgusallığa teslim olursak bu ruhlarımızı sefilleştirir, sıradanlaştırır ve en fazla vasatlığı doğurur. Bağımsız kurumların ortaya çıkması ve bir üretimde ısrar etmesi bu manada çok değerli gelişme. Amed Kent Tiyatrosu, Wêjêgeh Edebiyat Konutu ve daha irili ufaklı birtakım merkezlerin olması çok kıymetli. Lakin kâfi değil, hiç değil.
MARDİN-DİYARBAKIR SINIRI
Mardin’de kurumlar/sanatçılar kendilerini söz edebilecek yer, izleyici ya da maddi manevi takviye üzere araçlara sahip mi?
Sıkıntıya karşılık vermeden evvel, diğer bir gözlemimi aktarmak istiyorum, bilmem katılır mısın? Mardin-Diyarbakır sınırı, bölgedeki, hatta tez edebilirim ki Türkiye’deki zihinsel ve sanatsal pratikler açısından en dinamik sınırlardan biri. Bu iki kent ortasındaki kültürel alışverişin birbirini etkileme potansiyeli öbür hiçbir yerde göremeyeceğimiz bir verimlilik taşıyor. Bunun en kıymetli sebebi sanırım dünyada olup bitenlerin farkında olan, seküler, politik bilince sahip, cinsiyet problemlerini öteki coğrafyalara oranla daha da yiğit tartışabilen bir orta sınıfın varlığı ile alakalıdır. Doğal bu sınıfın ortaya çıkmasının tarihi politik sebepleri var. Ayrıyeten bu iki kentin toplumsal dokusu birbirine çok iyi yaslanabiliyor. Doğal Diyarbakır Mardin’e oranla çok büyük bir kent. Ancak Mardin’in Kızıltepe ve Nusaybin üzere büyük ilçeleri var ve buraların da Diyarbakır’la çok ağır bir kültürel, sanatsal ve entelektüel diyalogu var. Diyarbakır’da meskûn çok sayıda Mardinli var sanat ve edebiyatla iştigal eden. Bütün bu parametreler aslında hem bölgedeki kentler için ve de Ortadoğu için muazzam bir sosyo-kültürel vaha oluşturuyor. Akla şu gelebilir, bu sorun buradaki nüfusun eğitim seviyesiyle alakalı olabilir mi? Lakin bununla izah edilemeyecek bir durum var. Türkiye’nin batısında eğitim düzeyi çok daha yüksek olan yerler olmasına karşın bu türlü özgürlükçü bir potansiyel taşımıyorlar mesela. Bunun eğitimle direkt alakası olmadığının da altını çizelim. Bence bunun değerinin herkesçe bilinmesi gerekiyor. Bunun için çok insan efor sarf etti.
Mardin özeline gelirsek şayet, burada rastgele bir kurumdan yahut tesirinden bahsetmek mümkün değil. Kurumsal bir aktiflik olan Mardin Bienali var lakin bienal mühleti dışında kentteki sanatsal üretime bir katkı veremiyor. Eminim bienali düzenleyen arkadaşlar da bu durumun farkındalar ve umarım bienalin tesirini bir bienalden öteki bienale kadar bu kadar uzun aralara ayırmadan ortaya diğer etkinlikler de eklerler. Sabancı Müzesi var ayrıyeten Mardin’de, onun da tesiri var ile yok ortasında. Çok az aktiflik yapıyorlar. Akademiye gelirsek, o da kentin direk etkileyecek bir faaliyet içinde değil. Mardin Sinema Şenliği var ayrıyeten, onlar da imkanlar dahilinde bir şeyler yapıyorlar. Hasebiyle biz kendi kendimize kaldık mı? Lakin teslim olmuyoruz doğal. Kentte çok sayıda sanatçı, müellif, sinemacı, fotoğrafçı yaşıyor ve üretiyor. Kafe stili birkaç kültür merkezinin varlığından bahsedebiliriz ancak onların da gücü muhakkak. Diyarbakır için lisana getirmeye çalıştığım tespitlerin birçoğu burası için de geçerli ve sermaye sınıfı sanatı görmüyor. Mardin’de rastgele bir galeri yahut performans alanı yok. İnisiyatifler ve kolektifler var sanatkarların dışında onlar da düzenledikleri etkinliklerle sanat ortamını canlı tutmaya çalışıyor.
‘SANATÇI BAYANLAR ERİL TAHAKKÜME DİRENÇ OLUŞTURUYOR’
Sanatçı bayanların isimleri günümüzde daha kuvvetli duyulur oldu. Ancak bölgedeki bayanların görünürlüğü hala kâfi değil. Sizce sanatçı bayanlar kendilerini gereğince tabir edebiliyorlar mı?
Bu müşahede kıymetli ve bir müddet daha bunun altını çizmek zorundayız. Evvelden sanatçı bayan yok diyorlardı. Artık var lakin görünür değil diyoruz. ‘Sanatçı bayanlar neden görünür değil?’ diye sorman gerçekçi bir soru. Sanatçı bayanlar daima vardı aslında. Lakin son devirde görünür olmaya ve eril tahakkümü kırmaya başladıklarını görüyoruz. Diyarbakır’da onlarca sanatçı bayandan oluşan kocaman bir kolektif var mesela: Metal Kolektif. Onun dışında tekrar hem kolektiflerde yer alan hem de bağımsız çalışmalar üreten birçok bayan var. Onlarca isim sayabilirim bu hususta. Mardin’de, Batman’da hakeza. Kendilerini söz etme konusunda bana laf düşmese de plastik lisanı erkek sanatkarlara oranla daha yiğit ve daha çeşitli materyalle kullandıklarını söyleyebilirim. Erkek sanatkarlar uzun müddet görüntü ve foto kolaj işlerine yüklendiler ve bayanları bu alana sokmadılar, bir devir sanatın tanınan lisanı bu medyalara yaslanıyordu zira. Şimdilerde materyal çeşitlendi ve klasik sanat medyaları olan pentür ve heykele dönüş başladı. Sanatçı bayanlarda dikkatimi çeken en kıymetli noktalardan biri ise hazır obje kullanımındaki yetkinlik yahut klasik olarak bayana atfedilmiş el işi zanaatkarlığına radikal halde müdahale etme biçimleri. Bu işlerin birçoklarında da klasik bayan rollerinin kritik ve aykırı yüz edilmesiyle eril tahakküme bir direnç oluşturmaları. Fakat soru kendilerini tabir edecek alan bulma konusunda erkekler kadar şanslılar mı ise, değil. Ancak İstanbul’da da durum bu türlü, Avrupa’da da.. Cinsiyet ayrımı üniversal bir problem hocam!
Atmosfer nasıl? Sanatkarlar ve kurumlar içinde bulunulan durumu nasıl yorumluyor ve bu şartlarda üretmek için bir direnç gösterebiliyorlar mı? Bu şartları daha iyi bir vakte evirmek için umutlu bir tavır sergileyebiliyorlar mı sizce?
Aslında bu soruların yanıtlarına üstte değinmeye çalıştım biraz. Bir kez herkes şikayetçi fakat kimse de üretmekten vazgeçmiyor. Bölgedeki politik sıkıntıların tartısı aslında ruhları ve şuurları paramparça ediyor ve sanatsal üretimin daha özgürce bir ortamda gelişmesine mahzur teşkil ediyor fakat buna karşın sanat kaldırım taşlarının altındaki kumlar üzere sevinçle gülümseyebiliyor. Kurumlar dediğim üzere, fonksiyonsuz bırakılma ismine fevkalade baskılar altında. Ancak umudun varlığı üretimdeki ısrar ile kendini ortaya koyuyor. Bölgedeki sanat aktörleri tahminen platformlar halinde örgütlenerek kendi sorunlarına ferdî devalar üretmek yerine alanı herkes için genişletme ismine bir hareket biçimi deneyebilir ve bu teması ve ortamı derinleştirmek ismine yeni imkanlar yaratabilir.
APÊ MUSA 100 YAŞINDA AKTİFLİĞİ
2020 yılına yayılacak Musa Anter 100 Yaşında aktifliğinin küratörlüğünü üstlendiniz. Salgın birtakım aktifliklerin gerçekleşmesini engelledi. Programda olan hangi aktiflikleri gerçekleştirdiniz, hangileri ertelendi?
Evvel biraz bu etkinliklerden ne umduğumuzu tabir edeyim. 2020 Apê Musa’nın 100. doğum yılıydı ve birtakım etkinliklerle hatırlanmak, kutlanmak istendi yıl boyunca. Fakat Covid-19, her şey üzere bu aktifliklerin yapılmasına da mahzur oldu. Aktifliklerin sanatsal kısmını ben yapacağım kısmet olursa. Türkiye’de ve dışarıda beş farklı kente yapılacak ve içinde yüze yakın sanatkarın olduğu stantlar planlamıştık. Ayrıyeten bu stantların kolay birer anma stantları ya da dokümanter stantlar olmasını istemedik. İçinde evrak özelliği taşıyan, gazeteci Ruhi Karadağ’ın arşivinden çıkan Musa Anter’e ilişkin çok özel fotoğrafların da olduğu bir kısım var. Lakin stantlar bunun üzerine kurulmuyor. Evet, bir anma standı ancak sanatsal açıdan da iyi stant olmasını istiyoruz. Yani tam da gerçeğin ortadan kaybolduğu bir vakitte gerçeğin peşinde olmak nasıl bir fikirdir diye sorarak işe başladık aslında. Musa Anter, Uğur Mumcu, Hrant Dink üzere birincil etik korkusu gerçekleri ortaya çıkarmak olan ve özgür kanıyı her şartta savunan tavrın sanatsal imgedeki yerini merak ediyoruz. Sanatsal tahayyüllün gerçekle kesiştiği noktalar üzerine bir stant olacağını umuyoruz. Diyeceksin ki nitekim kaçmak için sanat var aslında, artık bir daha mı gerçeğe döneceğiz? Ben de evet diyorum, gerçeklerden kaçamazsınız…
Artık soruya dönersek şayet, daha hiçbir aktiflik yapamadık. Biliyorsun, bu işler önemli tertip ve dayanak isteyen işler. İşler berbata gitti bizim açımızdan lakin dünya farklı mı bizden? Bir pandeminin ötesinde etkinlikler için sanatkarlar dışında ve bir iki stant yeri dışında hiç kimse dayanak vermedi bize. Takviye konusunda çok berbat tecrübeler yaşadık yani, bunları da bir tarafa yazdık, bu da bu türlü biline. Latife bir yana, kimi stantları şimdilik iptal ettik lakin Mayıs ve Eylül’de yeni bir kazaya uğramazsak iki hoş standımız var. Hatta sana bir sürprizim var, stant ismini senin yıllar evvel çıkardığın bir kitaptan, ‘İnatçı Bir Bahar’dan aşırdık, “Bitmeyen Bahar” yaptık.
Gazete Duvar
