Edirne Cezaevi’nde tutuklu bulunan eski HDP Eş Genel Lideri Selahattin Demirtaş, Yeni Hayat Gazetesi’ne ‘Aynı halaya durmak için’ başlıklı bir yazı kaleme aldı. Demirtaş yazısında “Bizleri birebir partide buluşturan kaygılar birebir sınıfa sokmayabilir lakin birebir düğünün halayına durmak, tıpkı sofraya oturmak, mevcut ekonomik kriz ortamında Kürt fakirlerinin düşürülmek istendiği sefalet şartlarına karşı direnç ve dayanışma sistemlerini genişletmek herkesin sorumluluğudur” tabirini kullandı.
Demirtaş’ın yazısı şöyle:
“Beş yılı aşkın müddettir mahpusta tutulmamızın en değerli nedenlerinden biri halkla direkt temas kurmamızın engellenmek istenmesi. Lakin tüm kısıtlamalara karşın avukatlarım, müşahede ve niyetlerini benimle paylaşan dostlarım ve bana gönderilen sayısız mektuptan süzdüğüm bilgiler sayesinde Diyarbakır’dan Van’a, Mardin’den Iğdır’a, Batman’dan Bingöl’e, Hakkâri’den Şırnak’a kadar pek çok yeri mahalle mahalle, sokak sokak, ilçe ilçe, köy köy geziyor; fakir halkımıza, emekçi ve işçi sınıflara dayatılanları tek tek not ediyorum.
Birebir seyahatleri İstanbul’da, İzmir’de, Adana’da, memleketin dört bir yanında ve temel olarak fakir sınıfların yaşadığı semtlerde, çalıştığı atölyelerde, fabrikalarda, tüm sömürü alanlarında da yapıyorum. Halkımızın, dostlarımızın müşahedelerini, şikâyetlerini, tenkit ve tekliflerini avukatlar yahut mektup aracılığıyla bana iletmeye devam etmelerini diliyorum.
İŞÇİ ÇEPERLERE İTİLİYOR
Memleketin her yerinde, ancak bilhassa HDP’nin siyasi olarak güçlü olduğu, kayyum siyasetiyle gasp edilen, fiili Harikulâde Hal rejimiyle baskı altında tutulan birçok yerde, düzgünce fakirleştirilmiş emekçi ve işçi sınıfların hem fiziki hem de toplumsal açıdan kent çeperlerine itildiğini, birçok vilayet ve ilçede orta sınıfların yaşadığı semtler ile fakir sınıfların yaşadığı mahallelerin bariz hudutlarla birbirlerinden yeterlice ayrıldığını, fakir Kürt kitlelerinin giderek gettolara itildiğini, buralarda da devletin sıkıntı aygıtlarıyla baş başa bırakıldıklarını, bunun tasarlanarak icra edilen bir plan olduğunu gözlemliyorum.
Kürt sermaye sınıfının kimi ögelerinin şuurlu olmasa bile sınıfsal yapıları gereği buna iştirak ettiğini, orta sınıfların ise bunu olağanlaştırmaya yöneldiğini üzülerek izliyorum. Bu kentsel dışlanmaya, ayırımcılık ve mutenalaştırma seferberliğine ortak olan sermaye kümelerinin iştahlarına gem vurmaları, fakirleştirilmiş ve tüm sınıfların en altına itilmiş halkımızın sahipsiz olmadığını hatırlamaları, baskıcı rejimin planlarının uygulayıcısı olmamaları, zulüm nizamının ortadan kalkması için gayret sarf etmeleri gerekiyor.
Öte yandan, Kürt siyasal hareketinin politik şuuruyla yoğrulmuş geniş kitleler, yani hem fakir hem de orta sınıftan beşerler hala birebir partide olmalarına karşın sınıf ve kültür farklılaşmasının yol açtığı siyasal sonuçlar nedeniyle, giderek “ayrı mahallelerin çocukları” haline geliyor, getiriliyorlar.
Fakir kısımlar giderek hem toplumsal hayattan hem siyasetten hem de kentten dışlanıyor, tabiri caizse kovuluyorlar. Kapitalizmin hiyerarşisi, her yerde olduğu üzere politik Kürt mahallesinde de olağan sonuçlarını doğururken devletin çeşitli kirli elleri Türkiye’deki işçi kitlelerin birbirine el uzatmasını da engelliyor.
Genel bir tespit olarak şunu belirtmeliyim; AKP-MHP’nin, Ulusal Güvenlik Şurası onayıyla yürüttüğü “çöktürme planı”nın bir ayağı da toplumu zayıflatıp düşkünleştirmek, Kürt halkını kendi içinde bölük pörçük hale getirmekti. Fakat örgütlü bir halkı düşkünleştirmek kolay olmayacağı için evvel onun örgütlü yapılarına yönelik kapsamlı bir atağa girişildi. Bu taarruz hala devam ediyor. Partisi, belediyeleri, kültür kurumları, basın organları, sivil toplum örgütleri, bayan ve gençlik yapılanmaları sistematik ve ağır taarruzlara tabi tutularak halk her yerde öncüsüz, örgütsüz, böylelikle savunmasız bırakılmaya çalışıldı.
Cizre ve Sur başta olmak üzere, bölgede her türlü yabanî prosedür en acımasız formda hayata geçirilerek halk iradesi kırılmaya, teslim alınmaya çalışıldı. Ağırlaştırılmış baskı siyasetleriyle kentler ablukaya alınarak yıllara yayılan bir Harika Hal rejimiyle toplumsal, siyasal, kültürel ve ekonomik alan nefessiz bırakılmaya, boğulmaya çalışıldı. Öncü siyasi takımlar zindana yahut sürgüne gönderilerek ve maalesef birçoğu da katledilerek tasfiye edilmeye çalışıldı.
Tüm bunlarla birlikte apolitik, yozlaşmış bir hayatın kapıları da sonuna kadar açıldı ve fakir Kürtler o kapıdan girmeye zorlandı. Uyuşturucu, fuhuş, muhbirlik üzere her tipten yozlaşma ve çürüme şahsen devlet eliyle, üstelik kimi yerlerde açıkça topluma dayatıldı, göz yumuldu, desteklendi, uygulandı. Kürt siyasal hareketinin tesirinden arındırıldığı zannedilen yerlere anti kültür kodları enjekte edildi. Halbuki Kürt siyasal hareketi yalnızca makro siyaset üreten bir merkez değil, onurlu bir hayat stili, kültür, etik pahalar üreten ve bunu hayatın temeline koymayı başaran katmanlı bir harekettir. HDP de bu manada bir Türkiye partisi değil, dünya partisidir.
Bunun farkında olan baskı rejimi aktörleri hücumlarını çok kapsamlı ve derinlikli halde planlayıp hayata geçirdiler. Toplumu düşkünleştirmeyi, halkta kültürel çözülmeyi başardıklarında Kürt siyasal hareketini tasfiye etmenin an sorunu olacağını zannediyorlardı.
FAKİR KİTLELER SAHİPSİZ Mİ?
Fakat bu olmadı, başaramadılar. Kürt halkı her manada “sivil ölüm”e bütün gücüyle direndi. Bu varlık yokluk uğraşından dik durmayı başararak çıktı. “Çöktürme planı”nın sahipleri, başta emekçi ve işçi sınıflar olmak üzere, Kürt halkının direnci sayesinde çöktü, yenildi, dağıldı. Siyasi günleri artık sayılıdır. Lakin, yarattıkları yıkımın verdiği pek çok hasar olduğu yerde duruyor. İşte onlardan biri de fakirleşme ve yoksullaşanları her yerden kovulacak “lanetliler” sınıfına sokma eğilimini orta sınıf “kültürü” eliyle olağanlaştırmaları.
Bu hususta, HDP kadar Kürt orta sınıfları, Kürt sermayedarları da önemli bir farkındalık geliştirmek zorunda. Bizleri tıpkı partide buluşturan kederler birebir sınıfa sokmayabilir lakin birebir düğünün halayına durmak, birebir sofraya oturmak, mevcut ekonomik kriz ortamında Kürt fakirlerinin düşürülmek istendiği sefalet şartlarına karşı direnç ve dayanışma sistemlerini genişletmek herkesin sorumluluğudur.
Kürt emekçi ve işçi sınıfları, yoksulluk bahtları olduğu için değil, devlet onları politik iradeden mahrum bırakmak hedefiyle sömürü sistemini sübvanse edegeldiği için fakirler.
27 Temmuz 1969’da Devrimci Doğu Kültür Ocakları’nın öncülüğü ve Türkiye Personel Partisi’nin dayanağıyla gerçekleştirilen Doğu Mitingleri’nin Hilvan ayağında, Kürt çalışanlar ve köylüler “Em tîne, em birçîne, bê kes û bê xwedîne” (Susuzuz, açız, kimsesiz ve sahipsiziz) yazılı bir pankart açmışlardı. Kürt siyasi hareketi ulusal kimlik talepleriyle birlikte bu sınıfsal talepleri ve tüm uğraş mirasını devralarak ortaya çıktı. Halk hala baskıyla, sömürüyle karşı karşıya lakin artık kimsesiz ve sahipsiz değil. Zira Kürt fakirleri kendi politik iradelerini bedellerle inşa ettiler. O politik irade bugün HDP’de cisimleşmiş ve maksatlarıyla, tahayyül ettikleriyle bir dünya partisi haline gelmiştir. Zira HDP’nin hamuru sömürüsüz ve her manada, her basamakta eşitlikçi bir hayat anlayışıyla yoğrulmuştur.
Ezberden bir slogan değil bizimki, sınıf gerçekliğimiz: Bizler fabrikalarda, atölyelerde emeği sömürülenlerin, tarlalarda ırgat yapılanların, fakir gettolarına iteklenenlerin, kavurucu güneşte ve dondurucu soğukta elektriği, suyu kesilenlerin yanında değil, içindeyiz. Bizi, siyasi geleneğimizi yalnızca kanılarımız değil, hayatımızın pratiği, devletin ve onun işbirlikçisi sermaye sınıflarının baskı ve sömürüleri sol ile bütünleştirmiştir. Bugün Türkiye’nin proletaryasının en büyük modülünü, HDP’nin de tabanını oluşturan Kürt emekçi sınıfı oluşturuyor. İşçi halkın çocukları olarak, işçi sınıflarla konuşurken tercümana muhtaçlığımız yok. Lisanımız tıpkı, sınıfımız birebir, maksadımız birebir.
Tıpkı 1960’larda olduğu üzere, bir defa daha halkımızı “aç, susuz, kimsesiz ve sahipsiziz” hissine itenlere karşı amansız bir gayret yürüttük, yürütüyoruz. Türkiye’de faşizme ve kapitalist sömürüye en büyük bedeli ödeyen Kürt siyasal hareketi, personel ve işçi sınıfların amansız çabasıyla hem kendisini hem de siyasi öncülerini ayakta tutmayı başardı. Türkiye mevcut faşizmden ve kapitalist sömürü nizamından kurtulacaksa bundaki en büyük hissenin Kürt personel ve işçi sınıfların ve onların temsilcilerinin olduğu unutulmamalıdır.
Bu açıdan HDP’nin, bizlerin solun neresinde durduğunu merak edenler önyargı ve kronik üsttenci bakıştan arınarak bulundukları yerin soluna bakarlarsa bizi orada göreceklerdir. Bu sol için kaygılanacak değil, gurur duyulacak bir durumdur.
Gazete Duvar
