Boğaziçi Üniversitesinde düzenlenen stantta yer alan Kabe fotoğrafı gerekçesiyle tutuklanan iki öğrenciden biri olan Selahattin, Metris 1 No’lu T Tipi Kapalı Cezaevi’nden arkadaşlarına mektup yazdı. Cezaevi kaidelerini ve günlerinin nasıl geçtiğini anlatan öğrenci, Boğaziçi üniversitesinden ve öbür üniversitelerden öğrencilere selam gönderdi, “Bizden haber alamazsanız endişelenmeyin, burada anlatacak pek bir şey olmuyor, biraz baş dinleyeceğiz. Bize sık sık dışarıdan bahsedin, havalar ısınmaya yakın çıkmış olacağız” dedi.
Boğaziçi Üniversitesi öğrencilerinden Selo mektubunda şu tabirlere yer verdi:
“Boğaziçi’ne,
Tutuklandığımız günden beri yaptıklarınız, mektuplarınız ve hoş iletileriniz için hepinize sarılıyorum. Savcılıktayken “ya tutuklanırsam” diye endişelenmiştim ancak içeri düştükten sonra bu endişem geçti. Tutuklanmak gözümü korkutmak yerine beni daha yavuz yaptı. Yakında
kaldığımız yerden devam edeceğiz. Boğaziçililer apolitiktir algısını da kırdık sanırım. LGBT klubünün kapatılmasına çok üzüldüm. Üniversite yıllarında bu türlü anılarımız olacağı için seviniyorum bir yandan. Her zamankinden daha yakınız. Çok yakında Güney çimlerde görüşeceğiz. Fikirlerimizi Metris’e hapsedemezler.
Taşkışla’ya
2014-15’te mimarlık birinci sınıfı bitirdikten sonra uzun bir Boğaziçi ortası verdim Taşkışla’ya. Son bir buçuk yıldır dönmüş olsam da ne sık sık okula uğruyordum ne de pek tanıdığım kalmıştı. Bugünkü mesajlanırınızda yine Taşkışla’nın pir modülü hissettim kendimi. Çıkınca hepinizle tanışalım hatta bir stant de Taşkışla’da yapalım. Şayet bir gün mimar olursam sebebi bana gönderdiğiniz yazılar. Duvardibinden bu kadar ileti gelmesi de çok memnun etti beni. Bize kurabiye bile pişirmişsiniz, çok tatlısınız. Beni merak etmeyin, gençliğimi bu türlü maceralarla doldurmasını seviyorum. Orta bahçede görüşmek üzere!
Aşağı üst 2 metreye 4 metrelik bir odam var, bunun 2 metrekaresi banyo ve tuvalet. Metris 36 numaralı tecrit hücresi. Görüntümüz uzunca bir beton duvar, dikenli teller, gözcü kulesi ve gökyüzünden ibaret. Hava aydınlanmadan bir somun ekmek veriyorlar, hava aydınlanınca bir gardiyan dilekçemiz olup olmadığını soruyor, öğle ve akşama yanlışsız 5 üzere yemek dağıtılıyor. 9 üzere sayım, sonrasında da ilaçlarımızı veriyorlar. Gün içinde yarım saat tek başımıza avluya çıkabiliyoruz, en az birkaç sefer de avukatlarla görüşüyoruz. Pazartesileri mektup ve kantin günü, pazartesi, çarşamba, cuma sabahtan çöpler toplanıyor Karyola, battaniye, beyaz florosan lamba ve metal üç gözlü dolabım var. Battaniyenin birisini yer halısı yaptım. Bunun dışında radyo dinliyorum, kitap okuyorum, odamda bir ileri bir geri gidiyorum, bir şeyler yazıp çiziyorum. Tuvalete gitmek artık günüme renk katan bir aktivite.Öğleye kadar sıcak su akıyor lakin duşların sonu daima soğuk suya kalıyor. İşte hapishanede durum bu türlü. bir insanın yaşaması için gereken asgarî kurallar bunlarmış.
‘HİÇ YALNIZ HİSSETMEDİM’
Kısa vadeli değişik macera olarak bakıyoruz tüm bu olanlara. Daha makus kaidelerde yaşamıştık, artık her zamankinden daha çok arkadaşımız var. Bizden haber alamazsanız endişelenmeyin, burada anlatacak pek bir şey olmuyor, biraz baş dinleyeceğiz. Bize sık sık dışarıdan bahsedin, havalar ısınmaya yakın çıkmış olacağız.
Buraya geldiğimden beri hiç yalnız hissetmedim. Mektuplarınızı az evvel aldım, hepsi birbirinden hoş. Boğaziçi’ne, Taşkışla’ya, Duvardibi’ne, Aydın Fen Lisesi’nde arkadaşlara, Zonguldak’tan Zeynep’e, tutuklu ve konut hapsindeki dostlarıma, kalbi bizimle atan herkese kucak dolusu
selam. Şimdiye kadarki uğraşlarınız ve dostluğunuz için teşekkür ederim. Çok yakında görüşmek ve birlikte direnmek üzere!
Başka üniversitelerden bize katılan arkadaşlara da sevgilerimiz yolluyorum. Birlikte başaracağız.” (HABER MERKEZİ)
Gazete Duvar
